مساله امر به معروف و نهی از منکر,یادگرفتنی است،باید بروید یاد بگیرید.
"مقام معظم رهبری"
دوره دوم آموزشی امر به معروف و نهی از منکر توسط استاد تقوی
سه شنبه 30 اردیبهشت سالن مائده (مقابل ساختمان امورفرهنگی)
ساعت 9 الی 12 "رهروان یاس"
خواهرانی که ازدانشجویان دانشگاه الزهرا (س)نیستند ولی تمایل به شرکت درکلاس های آموزشی رادارند میتوانند به سامانه پیامکی ما پیام بدهند تا هماهنگی های لازم برای ورود به دانشگاه صورت بگیرد.
برادران و خواهران حزب اللهی ! برای چه نشسته ایم و منتظر
اجرای منویات حضرت آقا
توسط چه کسانی هستیم؟ اگر خود را مقلد
و تابع ایشان می دانیم، حضرتشان راه را نشان داده و نوع رفتار را
نیز تبیین کرده اند.اگر درد دین دارید!اگر نگران ازدست رفتن اسلام هستید!برخیزید
امروز باید هسته های چندنفره و کوچک جوانان
انقلابی ، از مساجد و پایگاه های مقاومت بسیج، از حوزه های علمیه
تا هیات های مذهبی، عموم برادران و خواهران، به شکلی کاملا منسجم و هدفمند به راه
افتند و محله به محله را از لوث وجود مانکن ها پاک کنند اما این بار نه با خشم و
عتاب، بلکه با تذکری
لسانی و البته متوالی
.
اگر امروز دست روی دست
بگذاریم، اوضاع به خودی خود خوب نخواهد شد و باید در انتظار فردایی باشیم که جامعه
ای همچون اروپای بعد از رنسانس، ترکیه ی لیبرالی اما مسلمان و... را نظاره گر
باشیم.
اگرچه عقبه تدارکاتی و نیز فرهنگ ساز همچون انواع رسانه های مکتوب و مجازی و به
ویژه رسانه ی عظیم صداوسیما در این میان نقش به سزایی دارند، اگرچه وزارت فرهنگ و
ارشاد اسلامی، سازمان تبلیغات اسلامی و بسیاری نهادهای فرهنگی دیگر وظایفی را
برعهده دارند، اگر چه نیروی خدوم انتظامی در برخورد با مظاهر فساد و ترویج آن
تکالیف سختی دارد، اما امر به معروف و نهی از منکر و در یک کلام، کار فرهنگی،
زمانی اثرگذار
است که مردمی
باشد.
برادر و خواهر حزب اللهی و انقلابی! باید به پا خاست و قیام کرد. باید نهضت فراگیر تذکر لسانی
را به راه انداخت. مبادا نام ما در جرگه ساکتین این فریضه واجب ثبت شود و نکند که
براثر غفلت و سکوت ما
، امر دهن کجی به مقدسات
و ارزش ها عادی شود.
من اگر برخیزم/ تو اگر برخیزی/ همه بر می‌خیزند/ من اگر بنشینم/ تو اگر بنشینی/ چه
کسی برخیزد؟/ چه کسی با دشمن بستیزد؟...
متن زیر دریافتی است
بسم الله الرحمن الرحیم.
بعد نود و بوقی با با بچه ها رفتیم گلزار شهدای شهرمون. سر قبر یه شهیدی نشسته بودم که یه خانم با پوشش و آرایش نامناسبی از کنارم رد شد.
صدا زدم خانم ببخشید میشه موهاتون رو بذارید تو؟
گفت: نه، به کسی ربطی نداره. و رفت.
همینطور که می رفت منم داشتم حرفامو می زدم که اینجا یه کشور اسلامیه، قوانین خودشو داره، تو خونه خودتون به خودتون ربط داره، اینجا به همه ربط داره.
اهمیتی نداد.
چند تا ردیف اونورتر ایستاد بالای سر قبر یک شهید.
یهو یکی از بچه ها اومد گفت: میای بریم چایی بگیریم؟
رفتیم، من دو تا برداشتم.
یکیشو بردم دادم به اون خانمه و گفتم: اینو برای شما گرفتم. لبخند رو لبم بود.
خجالت رو تو صورتش دیدم. تشکر کرد و گرفت. واقعا خوشحال شده بود. گفتم: من اون حرف رو فقط به خاطر خودتون گفتم
و اومدم.
جا داشت که بیشتر باهاش حرف بزنم. ولی خب اومدم.
رفیقم که دید گفت: این که اصلا روسری شو جلو نکشید.
راست میگفت، جلو نکشید.
ولی بنظر من مهم اینه که:
1. من وظیفه خودمو انجام دادم و خیالم راحته که تو گناهش سهیم نیستم.
2. دید بدی که نسبت به تذکر دهنده ها داره یه کم بهتر بشه.
3. احتمالا به فکر فرو بره.
پی نوشت:
به قول آقای پناهیان یکی از مشکلات اینه که جوونای ما الگو ندارن برای امر به معروف و نهی از منکر.
منم قبول دارم. ولی این باعث نمیشه که عقب بکشیم. اصلا چرا همیشه باید یکی دیگه الگو باشه؟ یه بارم ما بشیم الگو.
"جویا"
44شیوه ی پرکاربرد امربه معروف ونهی ازمنکر
مختصرو مفید
متن زیر دریافتی است
ترس نداره که!!!
بسم الله الرحمن الرحیم.
پرده اول: نزدیکای دانشگاه یه دختر خانم جوونی رو دیدم که موهاشو طوری ریخته بود بیرون که اصن انگار هیچی سرش نبود، همه دکمه های مانتو اش هم باز بود.
چند قدم رفتم جلو برای تذکر، برگشتم، رفتم، برگشتم ، رفتم، برگشتم
برگشتم
پرده دوم: کنار پارک بغل دانشگاه یه ایستگاه دوچرخه سواری هست که همیشه ازش صدای آهنگای بووووووووووق بلنده.
داشتم از کنارش رد می شدم. خواستم تذکر بدم، ولی رد شدم. باز پشیمون شدم.
رفتم گفتم آقا ببخشید!
صدا خیلی بلند بود، کمش کرد، گفت بفرمائید.
سعی کردم حالت چهره ام عادی باشه. نه عصبانی، نه ناراحت، نه همراه با اخم. سعی کردم با مهربانی بگم (با شوخی و خنده و عشوه و صدا نازک کنی اشتباه نشه هااا) گفتم: اینجا یه مکان عمومیه، صدای آهنگتون بلنده، شاید کسی این صدا رو دوس نداره. داشتم ادامه میدادم که گفت چشم چشم چشم و کمش کرد.
پرده سوم: داشتم تو خیابون میرفتم. یه خانم میانسال با آرایش و حجاب به شدت نامناسبی از روبرو میومد. ایندفعه کمتر شک کردم.
با مهربونی زیاد، یه طوری که کمی صدام کمی عوض شد گفتم: خانوم ببخشید، میشه موهاتون رو بذارید تو؟
با عصبانیت گفت : نه.
با همون لحن قبلی گفتم: چرا ؟
گفت به کسی چه مربوط ؟
گفتم: اینجا کشور اسلامی ه، قانون های خودشو داره.
گفت: من مکه رفتم، به این ها نیست که!!!!
و رفت.
پ ن: مهم نیست که چقدر حرفام اثر کرد، مهم اینه که یه چَشم گفتم به دستور خدا، مهم اینه که تو گناهشون سهیم نیستم دیگه، مهم اینه که حداقل فهمیدم یکی از اونایی که اونطوری میپوشه، چی فکر میکنه، بنظرم اینطوری بهتر میتونیم برنامه ریزی کنیم برای حرکات فرهنگی و دیگه به 4 تا پوستر و فروشگاه حجاب اکتفا نمی کنیم.
جویا
