قبلا نوشته بودم:
کنار پارک بغل دانشگاه یه ایستگاه دوچرخه سواری هست که همیشه ازش صدای آهنگای بووووووووووق بلنده.
داشتم از کنارش رد می شدم. خواستم تذکر بدم، ولی رد شدم. باز پشیمون شدم.
رفتم گفتم آقا ببخشید!
صدا خیلی بلند بود، کمش کرد، گفت بفرمائید.
سعی کردم حالت چهره ام عادی باشه. نه عصبانی، نه ناراحت، نه همراه با اخم. سعی کردم با مهربانی بگم (با شوخی و خنده و عشوه و صدا نازک کنی اشتباه نشه هااا) گفتم: اینجا یه مکان عمومیه، صدای آهنگتون بلنده، شاید کسی این صدا رو دوس نداره. داشتم ادامه میدادم که گفت چشم چشم چشم و کمش کرد.
من تقریبا روزی دوبار از کنار اون ایستگاه رد میشم. از اون روزی که تذکر دادم دیگه صدای هیچ آهنگی بلند نشده.
شکر خدا